Mijają lata, a Maja wciąż tęskni za ukochanym. Nie potrafi pogodzić się z niełaskawością losu i konsekwencjami klątwy rzuconej przez zrozpaczonego przodka. Bo czymże jest żałoba? To miłość, którą nosisz w sobie, a której nie masz już komu dać.

Po burzy zawsze przychodzi spokój.

Wszystkie drogi prowadzą do domu.

Prawdziwa miłość nie zna granic.

Brzmi jak banał?

Jagoda predyspozycje do nadodczuwania odziedziczyła po rodzicach. To córka potępieńca. Ojciec pochodził z rodziny naznaczonej klątwą. Matka zakochała się w nim bez pamięci, a po jego śmierci w dalszym ciągu doświadczała spotkań z gośćmi z tamtego świata. Dla mieszkańców Łowisk bliskość ze zmarłymi jest czymś naturalnym: łagodzi lęk przed nieuniknionym, powoduje, że czują się wyjątkowi, namaszczeni trudną do udźwignięcia schedą. Mazurskie Łowiska ożywają morderczym głodem i z pomocą

niezdefiniowanej siły przyciągają nieświadome swego losu ofiary.

Maja kocha to miejsce. Kojarzy je z najpiękniejszymi wspomnieniami. Jednak to miłość toksyczna. A opętany mocą klątwy duch ukochanego szepcze: Kocham cię tak bardzo, że muszę cię.

Oto ona: czwarta, ostatnia część sagi Łowiska, tetralogii o ludziach, którzy kochali za bardzo.

Czytajcie i szukajcie na półkach księgarskich innych tytułów Anny Kasiuk.

Ewa Hoffmann-Skibińska