Książka opiera się na materiale badawczym uzyskanym w czasie pięciu wyjazdów do Ukrainy. Pierwszy z nich odbył się latem 2022 roku, kilka miesięcy po rosyjskim ataku, a ostatni w lutym 2025. W tym czasie autor przeprowadzał wywiady z artystami oraz wizytował instytucje kultury we Lwowie, w Kijowie i Odessie. Monografia łączy perspektywę biograficzną, realizowaną w nurcie zaproponowanym przez Fritza Schützego oraz analizę instytucjonalną.
Na materiał empiryczny składają się trzydzieści cztery wywiady, z których kilka powtórzono w rocznym lub dwuletnim odstępie czasu. W książce podjęto próbę rekonstrukcji kolejnych etapów doświadczania wojny, począwszy od okresu poprzedzającego jej pełnoskalowy wymiar, poprzez pierwsze reakcje i podejmowane działania, m.in. fenomen masowego zaangażowania w wolontariat, po procesy adaptacji do nowej rzeczywistości wojennej. Publikacja ukazuje funkcjonowanie instytucji kultury w czasie trwania konfliktu oraz strategie działań artystycznych podejmowanych przez twórców. Zwrócono w niej uwagę na zmiany zachodzące z każdym kolejnym rokiem wojny, destrukcyjny wpływ przedłużającej się sytuacji kryzysowej, poczucie wyczerpania z jednej strony, a z drugiej – ogromną odporność i wytrwałość ukraińskich elit.