Jak edukować w czasach, gdy przestrzeń przestaje być tłem, a staje się aktywnym uczestnikiem życia? W obliczu kryzysu klimatycznego, kiedy świat wymaga nowego spojrzenia, Maria Mendel i Justyna Pilarska proponują pedagogikę, która zaczyna się od miejsca. Akcentując wspólność świata ludzi i nie-ludzi, pokazują, jak miasta, ogrody, rzeki i domy mogą współtworzyć proces uczenia się, stając się źródłem refleksji, działania i wspólnotowości.
Inspirując się filozofią Franois Julliena, estetyką japońską, myślą Wschodu i Zachodu oraz posthumanistyczną refleksją, autorki proponują koncepcję pedagogicznej kultury przestrzennej. To myślenie czułe, regeneratywne, otwarte na "szczeliny" między tym, co znane i nieznane. W czasach antropocenu, gdy nie wystarczy już naprawiać, lecz trzeba głęboko przekształcać, książka staje się przewodnikiem po edukacji, która nie boi się efemeryczności i niepewności - bo właśnie w nich kryje się potencjał. Przestrzeń, rozumiana jako wspólna dla ludzi, zwierząt, roślin i rzeczy, staje się punktem wyjścia do tworzenia sensownych praktyk edukacyjnych i eko-wspólnotowych relacji.
To książka dla tych, którzy chcą dostrzec potencjał miejsca jako źródła wiedzy, relacji i zmiany. Dla nauczycieli, edukatorów, urbanistów, dla których przedstawione sposoby myślenia o przestrzeni mogą stać się punktem wyjścia do wprowadzenia zmian i głębszego namysłu nad tym, jak się uczymy i żyjemy w swojej codzienności.

RECENZJE
Autorki poruszają temat wielkiej wagi: jak inaczej zamieszkać świat, jak go i w nim - dosłownie i metaforycznie - budować oraz żyć, by stał się on przestrzenią włączającą i nieantropocentryczną. Szczególnie interesująca jest tu perspektywa interkulturowa, która eliminując wszelki orientalizm i egzotyzację, pozwala między tym, co japońskie, a tym, co zachodnie, wypracować ideę przestrzeni aktywnej, ewoluującej i edukacyjnej.
To ekscytująca możliwość.
Dr Joanna Bator

Współczesność stawia przed nami bezprecedensowe wyzwania: katastrofa ekologiczna, napięcia społeczne i kulturowe splatają się w globalny polikryzys. Ta książka to odpowiedź na potrzebę przekraczania antropocentrycznych ram w pedagogice. Autorki, czerpiąc z filozofii Wschodu i Zachodu, proponują koncepcję pedagogicznej kultury przestrzennej jako fundamentu bardziej symbiotycznego i współzależnego świata.
Odwołując się do myśli Franois Julliena oraz materialnej kultury japońskiej, pokazują, jak możliwe jest przekraczanie ograniczeń zachodniej ontologii i otwieranie nowych przestrzeni dla teorii i praktyk edukacyjnych, których dziś tak bardzo potrzebujemy - nie tylko z myślą o człowieku, lecz także o więcej-niż-ludzkim świecie. Ta książka to zaproszenie do troski o własną wyobraźnię pedagogiczną, pozwalającą na nowe sposoby problematyzowania edukacji. To zaproszenie, którego nie sposób zlekceważyć.
Dr hab. Maksymilian Chutorański,
prof. Uniwersytetu Szczecińskiego