Niniejszy tom omawia przepowiednie wieszczące koniec świata w zakresie lat 1801–1843, czyli obejmuje tylko pierwszą połowę XIX w. (pozostały okres tego wieku będzie przedstawiony w kolejnym, IV tomie opracowania). Analizowany okres pozostaje pod zdecydowaną dominacją ruchu paruzyjnego, który narodził się jeszcze na przełomie wieków w Anglii, a z czasem objął swym zasięgiem cały ówczesny świat protestancki, szczególnie Europę Zachodnią i Amerykę Północną. Jego zwolennicy wygenerowali ogromną liczbę zapowiadanych przez siebie konkretnych dat powrotu Jezusa Chrystusa. Ruch ten doprowadził m.in. do powstania w Anglii irwingian (potem ruch nowoapostolski i ruch braterski – darbyści), a w USA był natchnieniem dla millerytów i adwentystów, potem badaczy Pisma św., z ich główną denominacją – świadkami Jehowy.

Książkę rozpoczyna analiza przepowiedni „końca świata” dotyczących lat 1801–1834, a następnie w latach 1835–1843. Oba te rozdziały historyczne uzupełnione są przez dwa inne, które traktują o dwóch szczegółowych aspektach: o cesarzu Francuzów Napoleonie I jako mesjaszu i/albo Antychryście, oraz o millenaryzmie występującym w polskim mesjanizmie doby romantyzmu.

Do pracy dodano także aneks w postaci tekstów najstarszych protestanckich wyznań wiary w zakresie eschatologii.

Ze wstępu