Jean-Pierre (ur. 1945), francuski historyk, napisał drugą część cyklu Historia starości (pierwsza część: Georges Minois, Historia starości. Od starożytności do renesansu. Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2025), obejmującą okres XVI wieku po wiem XX. To praca bardzo bogato udokumentowana, zarówno wyposażona w aparat statystyki, która narodziła się w XVIII wieku, jak i oparta na rozważaniach dotyczących literatury, sztuki czy polityki. Wydawałoby się, że społeczna \"recepcja\" starczego wieku przebiega w historii liniowo w kierunku coraz lepszego traktowania ludzi starych. Istotnie, czasy nowożytne i współczesne, jak to Bois przekonująco wykazuje, szukały systemowego rozwiązania problemu opieki nad seniorami. Wbrew przyjętemu przekonaniu to nie Bismarck wymyślił emerytury; takie próby podejmowano już w poprzednich stuleciach. Autor śledzi tę ewolucję od czasów pogardy dla starców. To jednak społeczno-gospodarczo-medyczna strona historii starości. Jej głębszy aspekt nie jest tak jednoznaczny. Starość nieodłącznie wiąże się z problemem śmierci, od którego współczesność, w odróżnieniu od dawnych społeczności, umierających młodo, ucieka i który pomija milczeniem.