Można powiedzieć, że Monika Kwaśniewska-Mikuła tworzy artystyczne archiwum teatralnego #MeToo, nie tylko zbierając materiały, ale też wytwarzając je rozmowami i zapisem własnych obserwacji. To przepastne archiwum staje się w oczywisty sposób dla jego Autorki terenem eksploracji, ale też porządkowania, kategoryzowania i nazywania obiektów, a następnie poddawania ich analizie i problematyzowania w imię działań naprawczych.

Z recenzji dr hab. Joanny Krakowskiej, prof. IS PAN

Celem książki nie jest jedynie archiwizacja skarg i przemocy w teatrze, lecz również wzmocnienie praktyk, metod i postaw, które mogą stanowić odpowiedź na problemy systemowe i nadużycia władzy. Kwaśniewska-Mikuła pisze o procesie przekształcenia negatywności w pozytywność - o pozostawaniu z problemami, konfliktami i traumą, ale jednocześnie o poszukiwaniu alternatywnego porządku.

To książka pionierska, wprowadzająca do akademii nie tylko temat przemocy w teatrze, lecz także nowe metodologie, które pozwalają szerzej myśleć o sztukach performatywnych, dostarczając zarazem narzędzia do ich odbioru. #MeToo stanowi punkt wyjścia do innego pomyślenia o teatrze. Jest to fundamentalny gest dla przyszłości jego i całego środowiska z nim związanego.

Z recenzji dr. hab. Piotra Morawskiego, prof. UW

Monika Kwaśniewska-Mikuła - redaktorka \"Didaskaliów. Gazety Teatralnej\", adiunktka w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka książek Od wstrętu do sublimacji. Teatr Krzysztofa Warlikowskiego w świetle teorii Julii Kristevej (2009), Pytanie o wspólnotę. Jerzy Grzegorzewski i Jan Klata (2016) oraz Między hierarchią a anarchią. Teatr - instytucja - krytyka (2019). Współredaktorka kilku książek, np.: Teatr brzydkich uczuć (2020), Autocenzura i cenzura. Nowe ujęcia (2024).